ประวัติความเป็นมาของการพัฒนากระดานโต้คลื่น

ในช่วงต้นปี 1778 กัปตันเจ. คุก นักสำรวจชาวอังกฤษ ได้เห็นกิจกรรมดังกล่าวในหมู่คนท้องถิ่นในหมู่เกาะฮาวาย หลังปี 1908 การเล่นเซิร์ฟได้แพร่กระจายไปยังบางประเทศในยุโรปและอเมริกา แพร่กระจายไปยังเอเชียหลังปี 1960 การเล่นกระดานโต้คลื่นมีการพัฒนาอย่างมากในช่วงหนึ่งหรือสองทศวรรษที่ผ่านมาการแข่งขันโต้คลื่นขนาดใหญ่จัดขึ้นบริเวณชายฝั่งอเมริกาเหนือ เปรู ฮาวาย แอฟริกาใต้ และออสเตรเลียตะวันออก

การเล่นเซิร์ฟนั้นขับเคลื่อนด้วยคลื่น และจะต้องเล่นบนชายหาดที่มีลมและคลื่น ความสูงของคลื่นควรสูงประมาณ 1 เมตร และคลื่นขั้นต่ำไม่ควรต่ำกว่า 30 เซนติเมตร หมู่เกาะฮาวายมีคลื่นเหมาะสำหรับการโต้คลื่นตลอดทั้งปี โดยเฉพาะในฤดูหนาวหรือฤดูใบไม้ผลิจะมีคลื่นมาจากมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ คลื่นสูงถึง 4 เมตร และสามารถให้นักกีฬาเหินได้ไกลกว่า 800 เมตร ดังนั้นหมู่เกาะฮาวายจึงเป็นศูนย์กลางของการโต้คลื่นของโลกมาโดยตลอด

ครั้งแรกกระดานโต้คลื่นใช้มีความยาวประมาณ 5 เมตร หนัก 50 ถึง 60 กิโลกรัม หลังสงครามโลกครั้งที่สอง กระดานพลาสติกโฟมปรากฏขึ้น และรูปร่างของกระดานได้รับการปรับปรุง กระดานโต้คลื่นที่ใช้ในปัจจุบันมีความยาว 1.5 ถึง 2.7 เมตร กว้างประมาณ 60 เซนติเมตร และหนา 7 ถึง 10 เซนติเมตร มีน้ำหนักเบาและแบน แคบกว่าเล็กน้อยที่ปลายด้านหน้าและด้านหลัง และมีครีบหางที่มั่นคงที่ด้านหลังและด้านล่าง เพื่อเพิ่มการเสียดสี ฟิล์มด้านนอกที่เป็นขี้ผึ้งจะถูกเคลือบบนพื้นผิวกระดานด้วย กระดานโต้คลื่นทั้งหมดมีน้ำหนักเพียง 11 ถึง 26 กิโลกรัม

ด้านหน้าของปีกวาฬหลังค่อมมีโครงสร้างเป็นลูกฟูก ซึ่งช่วยให้ยักษ์ใหญ่ตัวนี้เคลื่อนตัวไปข้างหน้าในน้ำได้อย่างสวยงามและราบรื่นยิ่งขึ้น โครงสร้างนี้ช่วยลดการลากและช่วยให้วาฬหลังค่อม "จับ" การไหลของน้ำ ทำให้มั่นใจได้ว่าจะสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วแม้จะมีขนาดใหญ่ก็ตาม โดยได้รับแรงบันดาลใจจากสิ่งนี้กระดานโต้คลื่นผู้ผลิต Fluid Earth ผลิตกระดานโต้คลื่นที่มีเอกลักษณ์พร้อมส่วนหน้ากระดาษลูกฟูก